New York, waar ben ik?

Hi, how are you? (vaak volstaat de zin ook zonder 'Hi') het is toch wel de standaard openingszin die zoveel betekent als 'hoi'. Het is dan, zo heb ik gemerkt, niet de bedoeling hier een serieus antwoord op te geven. Het maximale is 'fine, thanks', hetgeen dan ook meer bedoeld is als een 'hoi' terug. Nee, en ze zijn ook niet vreemd van vragen zonder antwoorden. Zo stond ik laatst in de rij bij de Starbucks toen een Amerikaan schijnbaar geïnteresserd aan me vroeg waar ik vandaan kwam. Ik zeg, ik kom uit Nederland. Ah nice, how is Amsterdam? En weg was ie! 'New Yorkers zijn snelle mensen, ze willen je kostbare tijd niet verspillen' lees ik op internet, het blijkt zo te zijn!
En nu even iets over de aankomst: terug naar dinsdag 7 januari, laat in de middag kwam ik aan op JFK International. Ik was gewaarschuwd voor de douane, het kon wel drie uur duren! Dat heb ik niet geweten, want na ongeveer drie kwartier had ik mijn bagage en waren alle controles achter de rug.
De dag erna kwam de grote schok op de universiteit. Nadat ik met de Rockland Coach (de bus die naar Manhattan rijdt) en met de metro naar Columbia University was gereisd, had ik het juiste gebouw zo gevonden. De juiste verdieping was een ander verhaal, die had ik niet te horen gekregen… dat is zelfs in een gebouw van ‘slechts’ 15 verdiepingen nog wel een klus. Na 2/3 was het gelukkig raak: verdieping 10! Van buiten ziet het er trouwens allemaal prachtig uit, precies zoals in de films. Maar van binnen, dat is misschien wel een beetje Amerikaans, het ziet er niet uit. Een lab die door duct tape bij elkaar wordt gehouden en waar de dozen met voorraden rondom alle labtafels, koelkasten en apparaten zijn gepropt wekt nou niet meteen de beste indruk. Een werkruimte zonder ramen is ook niet iets waar je nou direct aan went… De mensen hier zijn wel zeer vriendelijk, de ontvangst was erg hartelijk en gelukkig werd ik met alles geholpen, van de weg vinden tot alle laatste papieren invullen. Yu-Chen, een Taiwanese PhD die op zijn eerste dag de befaamde woorden ‘For me it doesn’t matter where I am, in Taipeh or New York, I just work and sleep’ uitsprak, nam me de eerste dagen mee voor lunch. Zo leerde ik wat plekken kennen: een Japans restaurant, een Chinees, een Amerikaans sandwich-burgertentje en natuurlijk een plek waar je fatsoenlijke hamburgers kunt krijgen. Ik heb daar gretig gebruik van gemaakt om goed in te kunnen burgeren. Ja lunchen, dat doen ze hier echt allemaal buiten de deur. Ook in het kader van de snelle inburgering kom ik nu iedere ochtend met een grote beker koffie de afdeling op, dan val je namelijk niet zo op! (en dan niet omdat je je er achter kunt verschuilen, want zo groot zijn ze nou ook weer niet)
De donderdag gebruik ik overigens nog om even een Nederlands momentje te hebben: Wie is de mol? Het is me zelfs gelukt Jasper (mijn neef) en Marieke hier aan verslaafd te krijgen, mission accomplished!
Men zal zich nu wel afvragen, en wordt er nog gewerkt? Ja, dat wordt er ook zeker! Afgelopen vrijdag heb ik de Amerikaanse Lab Safety Training and Biohazards Training gehad (3 uur lang, theorie, extreem veel herhalingen) waarna ik nu officieel in het lab mag beginnen. Ze zijn gewaarschuwd! Na al het ‘droge’ schrijfwerk ga ik dus nu ook los met experimenteren, maar niet op maandag, want dat was Martin Luther King Day en dan wordt er niet gewerkt!
Het wordt deze week weer flink koud met overdag temperaturen rond -10 °C en terwijl ik dit reisverslag post, dwarrelen de sneeuwvlokjes naar beneden.

Bye!